Politieke psychologie: onderwerp, problemen, methodologie en methoden
Politieke psychologie isinterdisciplinaire wetenschap, die op het snijvlak staat van sociologie, psychologie en politieke wetenschappen. Het heeft zich meer ontwikkeld en verspreid in de VS en Canada, en in mindere mate in de Europese landen. In Rusland verschenen de eerste werken pas aan het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw (E. Shestopal, A. Yuryev, E. Gantman-Egorova, enz.).
Politieke psychologie heeft verschillende studierichtingen:
- Psychologische componenten in het politieke gedrag van de mens. Ze zijn de focus van de meeste studies.
- De toepassing van psychologische kennis bij de verklaring van politieke fenomenen.
Maar dat is niet alles. Politieke psychologie is een jonge tak van de wetenschap, daarom wordt het voortdurend aangevuld met nieuw onderzoek en theoretische ontwikkelingen. Elke wetenschapper voegt zijn visie toe aan de interpretatie van het onderwerp.
De politieke psychologie behandelt een breed scala aan problemen.
Ten eerste, buitenlands beleid. We hebben het over de psychologie van vrede en oorlog, terrorisme, politieke besluitvorming, etnische en interstatelijke conflicten, wederzijdse perceptie van partners in het onderhandelingsproces.
Ten tweede behandelt deze wetenschapinterne politieke leven. Het gaat over het motiveren van de politieke participatie van burgers in instellingen en bewegingen, discriminatie van minderheden, de psychologie van het vormen van politieke identiteit, enzovoort.
Deze jonge wetenschap heeft speciale, specifieke problemen. Het gaat over:
- macro-politieke processen van verschillende niveaus (nationaal, regionaal en mondiaal);
- overgangsprocessen (democratisering, verandering van politieke instellingen, identiteitsverandering, dynamiek van de publieke opinie);
- processen gaande in massa en groeppolitiek bewustzijn en gedrag (besluitvorming, de vorming van attitudes van politieke groeperingen, politiek conformisme, leiderschap, conflicten, samenwerking, massale politieke attitudes, enzovoort);
- het politieke gedrag en de socialisatie van elke burger;
- de perceptie van kiezers van leiders en uitverkorenen, hun woordenschat, denken, ideologie en technologie bij de besluitvorming.
Methoden van politieke psychologie worden geleid doorhet is om empirische gegevens van verschillende niveaus te verkrijgen. Maar de nadruk ligt vooral op de studie van individueel bewustzijn en gedrag. Het gebruik van inhoudsanalyse (speeches, documenten, video's), interviews en focusgroepen is wijdverspreid. Daarnaast heeft de politieke psychologie in haar arsenaal projectieve technieken, tests, expertevaluaties, enzovoort. Tijdens het raadplegen van het werk met cliënten worden enkele psychotherapeutische en remediërende methoden gebruikt.
Afzonderlijk is het noodzakelijk stil te staan bij de leidende theoretische paradigma's:
De belangrijkste is politiek behaviorisme. Haar hoofdtaak is de studie van verschillende en specifieke vormen in politiek gedrag. De gedachten en gevoelens van het individu over de uitverkorenen, evenals de situatie in de wereld en het land worden niet in aanmerking genomen. Zijn aanhangers (R. Nayemi, D. Easton, D. Dennis en anderen) leverden een belangrijke bijdrage aan de studie van verschillende vormen van politieke participatie, interstatelijke en interetnische conflicten, socialisatie, enz.
Verderop vertrouwt de politieke psychologieover de ontwikkeling van cognitieve of humanistische gebieden (D. Adelson, L. Kolberg, R. Inglehart, S. Renshon en anderen). Ze zijn voornamelijk gewijd aan wat burgers denken over politiek, hoe leiders, partijen worden waargenomen en hoe de media het wereldbeeld van een persoon beïnvloeden.
Politieke psychologie is een jonge en zich dynamisch ontwikkelende wetenschap.
</ p>>
